ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΝΙΚΟΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ: Για μας η κρίση δεν ήρθε τώρα, αποτελούσε μόνιμο βίωμα.

Οι ανάπηροι δε θέλουν επιδόματα, αλλά δουλειές!

* «Αυτό που διεκδικούμε είναι η συμμετοχή μας παντού, κάτι που απαιτεί ενεργητικές πολιτικές, ειδικά σήμερα που η κρίση αύξησε τα άτομα με αναπηρία, κυρίως με ψυχικές ασθένειες».

                                                                  

     

Ο Οικονομολόγος και σύμβουλος της 4^ης δημοτικής κοινότητας Λάρισας Ν. Φασούλας, πιστεύει ότι απαιτείται πολιτική βούληση και ένα σχέδιο που θα βγάλει τον ανάπηρο από το σπίτι του.

Του Δημήτρη Χατζηευθυμίου.

Για τους περισσότερους Έλληνες η κρίση –οικονομική, αλλά όχι μόνο- άρχισε το 2010. Για μια μεγάλη κατηγορία συμπολιτών μας η κρίση ήταν παρούσα πολύ πιο πριν…

Αν λοιπόν η ανεργία πλήττει τα τελευταία τρία χρόνια ολοένα και περισσότερους, για τους ανάπηρους αποτελούσε μόνιμο βίωμα. Προϋπήρχε της οικονομικής κρίσης, «συντρόφευε» και ενίσχυε την κοινωνική απομόνωσή τους.

«Δεν αρκεί να κάνεις κάτι που διευκολύνει απλά τη ζωή του ανάπηρου. Το ζητούμενο είναι η αποδοχή της αναπηρίας», έλεγε μέσα από τις στήλες της «Ε», πριν από τρία χρόνια ο Νίκος Φασούλας. Σύμβουλος της 4^η δημοτικής κοινότητας Λάρισας, Οικονομολόγος και ανάπηρος εκ γενετής, ο Νίκος είναι από τους «τυχερούς», αφού εργάζεται στην οικονομική υπηρεσία της ΔΕΥΑΛ. Από τους λίγους που έχουν αυτή τη δυνατότητα, αφού, όπως αναφέρει επικαλούμενος στοιχεία της «Eurostat» η ανεργία στους αναπήρους φτάνει το 84%!

Και όπως τα περισσότερα θέματα, είναι και αυτό, ένα πολιτικό –πρωτίστως- πρόβλημα. «Στη Γερμανία, δίνει το παράδειγμα, ακόμη και άτομα χωρίς άνω άκρα εργάζονται στο δημόσιο τομέα. Οι λύσεις υπάρχουν, τις δίνει η τεχνολογία. Στην προκειμένη περίπτωση είναι εγκατεστημένες και λειτουργούν υποδομές χειρισμού ηλεκτρονικών υπολογιστών με φωνητικές εντολές. Σε αντίθεση με την χώρα μας όπου λείπει η πολιτική βούληση και ένα συγκροτημένο σχέδιο δράσης που να βγάζει τον ανάπηρο από το σπίτι. Απουσιάζει έτσι ένα ισχυρό νομικό πλαίσιο που αφενός θα δίνει κίνητρα για να εξέλθει ο ανάπηρος στην αγορά εργασίας με αξιώσεις πρόσληψης, αφετέρου θα διασφαλίζει την ένταξή του στο εργασιακό περιβάλλον».

Όπως προκύπτει από τη συζήτησή μας, ο Νίκος δεν εστιάζει σε ένα αναπηρικό κίνημα που διεκδικεί μόνο τη λήψη μέτρων επιδοματικού χαρακτήρα και μετά ο ανάπηρος θα κάθεται άπραγος σπίτι του. «Τέτοιου είδους διεκδικήσεις αποτελούν βούτυρο στο ψωμί όσων δε θέλουν να ασχοληθούν με το τι σημαίνει και πως αντιμετωπίζονται πραγματικά τα προβλήματα αναπηρίας. Για μένα η αναπηρία είναι τρόπος ζωής, διότι απλά αυτό που βιώνω δεν το επέλεξα. Αυτό λοιπόν που διεκδικώ είναι η συμμετοχή στα πάντα, η απόλαυση ενός τρόπου ζωής, που θα μου επιτρέψει να επιβιώσω ισότιμα».

Και εξηγεί τι ακριβώς εννοεί, επικαλούμενος και την επαφή του με αναπήρους μέσω των μέσων κοινωνικών δικτύωσης όπου είναι φανερή η έκφραση μιας άλλης προσέγγισης που θέλει τον ανάπηρο πολίτη ενεργό (σ.σ.: ο ίδιος διαθέτει προσωπικό ιστολόγιο στη διεύθυνση nfassoulas.blogspot.gr): «Σε δράσεις πολιτισμού για παράδειγμα. Υπάρχει η σκέψη για ένα θέατρο για άτομα με αναπηρία, κάτι που θα βγάλει πολλούς νέους από την κοινωνική απομόνωση των σπιτιών τους. Στον αθλητισμό επίσης, είχαμε παλιότερα μια δραστήρια ομάδα ατόμων μπάσκετ σε καροτσάκι. Τέτοιες δράσεις μας κρατούν «ζωντανούς», μας δίνουν σωματική, πνευματική και διανοητική υγεία».

Ακόμη και στον εργασιακό χώρο, ο οποίος είναι σκληρός και λόγω των στερεοτύπων που αναπαράγει, ο Νίκος θεωρεί ότι τα άτομα με αναπηρία θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ισότιμα παραγωγικά αν οι χώροι αυτοί ήταν προσαρμοσμένοι και «φιλικοί» απέναντι στις ειδικές συνθήκες που χρειάζεται η αναπηρία.

ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΣΜΟΣ. 

Η αυτό-απομόνωση του ανάπηρου και ο αποκλεισμός του από την εργασία λειτουργούν πολλαπλώς εις βάρος του, καθώς στέκονται ως εμπόδια στην εξοικείωση της κοινωνίας με την αναπηρία και τελικά οδηγούν στην απόρριψη και τον αρνητισμό.

Στο σημείο αυτό ο Νίκος επικαλείται τις αγωνιώδεις προσπάθειες πολλών αναπήρων να ξεφύγουν από την παρέα μόνο αναπήρων, χωρίς συνήθως να τα καταφέρνουν. Αν και θεωρεί ασυνείδητη την κοινωνική απόρριψη, εκτιμά ότι η λύση δεν μπορεί παρά να προέλθει από μια άλλη παιδεία, όπου η στάση απέναντι στην αναπηρία θα ενταχθεί ως σχολικό μάθημα, όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες.

Επανερχόμενος δε στην έλλειψη πολιτικής βούλησης, επικαλείται την ταλαιπωρία χιλιάδων αναπήρων με την επανα-πιστοποίηση της αναπηρίας τους. Στην προσπάθεια, αναφέρει, να καταγραφούν οι πραγματικά ανάπηροι, ώστε τα όποια μέτρα στήριξης να πηγαίνουν σε όσους τα έχουν πραγματικά ανάγκη, φτάσαμε στο άλλο άκρο με αποτέλεσμα «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». «Αλίμονο, λέει, δεν είναι δυνατόν σε έναν με ακρωτηριασμό να ζητάς να περάσει από επιτροπές, και μάλιστα με διαδικασίες χρονοβόρες και ψυχοφθόρες, όταν είναι φανερό ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάποιο θαύμα…».

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ

Στο πλαίσιο αυτό εκτιμά ότι παρότι η χώρα μας έχει υιοθετήσει ένα νομικό πλαίσιο από το 2001, εναρμονιζόμενη με την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση, εντούτοις στην πράξη απέχει ακόμη πολύ.

Κατ΄ αρχήν σε επίπεδο πολιτικής Παιδείας, λέει, δεν τηρείται η δέσμευση της χώρας μας για υποχρεωτική εκπαίδευση των αναπήρων μέχρι και το Λύκειο, λόγω αδυναμίας του συστήματος να στηρίξει τους μαθητές, δημιουργώντας έτσι από τις μικρές ηλικίες προβλήματα κοινωνικής ένταξης. Μετά, στον εργασιακό στίβο, απουσιάζει η θέσπιση ρυθμίσεων που θα εγγυώνται την ένταξη στην εργασία. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άρτια δομημένες εγκαταστάσεις στις επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα, ενώ σε εκείνες του ιδιωτικού ο οποίος θα μπορούσε να τις παράσχει, λείπουν τα κίνητρα (επιδότηση θέσεων αναπήρων).

Φυσικά, τεράστια είναι και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ανάπηροι στην καθημερινότητά τους. Πως θα συνεννοηθεί ένας κωφάλαλος στο Νοσοκομείο, όταν δεν υπάρχει κάποιος γνώστης της νοηματικής; αναρωτιέται.

Η 3^η Δεκεμβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αναπηρία. Σύμφωνα με τη «Eurostat» στην Ελλάδα οι ανάπηροι υπολογίζεται ότι αποτελούν το 10% του πληθυσμού της.

«Ακόμη και σήμερα όμως δεν ξέρουν πόσοι ακριβώς είμαστε. Σίγουρα όμως η κρίση «γέννησε» περισσότερους ανάπηρους», αναφέρει ο Νίκος και εξηγεί: είναι βέβαιο ότι η οικονομική ανέχεια και τα εκρηκτικά προβλήματα, αύξησαν δραματικά τους ψυχικά ασθενείς. Είναι κι αυτή μια μορφή αναπηρίας και μάλιστα χειρότερη από άλλες διότι συνήθως είναι «κρυφή», δεν εντοπίζεται εύκολα. Ευτυχώς, συμπληρώνει, στη Λάρισα υπάρχουν πολύ καλές κοινωνικές δομές που απαλύνουν, όσο γίνεται τις συνέπειες της κρίσης».

Πηγή:http://www.eleftheria.gr

Ευχαριστώ θερμά τον φίλο, αρχισυντάκτη της εφημερίδας ελευθερία Δημήτρη Χατζηευθυμίου που δέχεται πάντα με εξαιρετικό ενδιαφέρον να φιλοξενεί τις απόψεις μου στην «Ε».

* * * *

Ο ΝΙΚΟΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗ LARSSANET ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ

«Η αναπηρία δικαιούται σεβασμού…»

Του Λευτέρη Παπαστεργίου

Τον έχω παρατηρήσει αμέτρητες φορές. Πολύ προτού γίνουμε φίλοι, ανταλλάσσοντας απόψεις για τα πολιτικά ή τα κοινωνικά. Σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις πρώτη γραμμή. Και στο Δημοτικό Συμβούλιο πάντα «παρών». Είμαι σίγουρος πως έχει παρακολουθήσει περισσότερες συνεδριάσεις και από τους εκλεγμένους. Η αναπηρία του δεν τον εμποδίζει να κάνει τη ζωή που ο ίδιος επιλέγει. Ο Νίκος Φασούλας, γεννημένος στη Λάρισα το 1984, είναι πτυχιούχος οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από το 2007 με έμφαση στα διεθνή χρηματοοικονομικά και τραπεζικά θέματα και με την ιδιότητα του αυτή είναι τακτικό μέλος του περιφερειακού τμήματος Θεσσαλίας του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος. Ως πολίτης με εκ γενετής κινητική αναπηρία είναι μέλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων καθώς και του Πανθεσσαλικού Συλλόγου Αναπήρων Πολιτών. Στον τελευταίο μάλιστα διετέλεσε και μέλος του Δ.Σ. για τρία συναπτά έτη. Διαβάζει, γράφει, αρθρογραφεί, έχει άποψη. Ασχολείται ενεργά με τα αυτοδιοικητικά, πολιτικά και πολιτιστικά δρώμενα της πόλη μας. Από το 2010 έως σήμερα διατελεί μέλος στο Δ.Σ του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας. Έχει βραβευτεί δύο φορές σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, και έχει εκδώσει ένα μυθιστόρημα.

Χθες ήταν η Παγκόσμια μέρα Ατόμων με Αναπηρία. Του ζήτησα να κάνουμε μια μικρή κουβέντα. Δέχθηκε ευγενικά. Με έναν όμως όρο: «Δεν θέλω να μιλήσουμε για μένα. Μέσα από μένα θέλω να προσεγγίσουμε λίγο διαφορετικά την αναπηρία», μου είπε.


«Δεκτό», του απάντησα. Μίλησέ μου εσύ λοιπόν για την αναπηρία.

Η αναπηρία κατά την προσωπική μου γνώμη είναι ένας διαφορετικός τρόπος ζωής μέσα στους χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους ζωής που ζει κάθε άνθρωπος καθημερινά από την στιγμή που δραστηριοποιείται και συνδιαλέγεται μέσα στην κοινωνία μας. Είναι σίγουρο πως κανείς πολίτης με αναπηρία δεν επέλεξε να βιώσει μια μορφή αναπηρίας, ήταν επιλογή της ίδιας της φύσης και του Θεού που τον δημιούργησε, γι’ αυτό και έχω πει πολλές φορές σ’ όλους τους τόνους ότι η οποιαδήποτε έκδηλη συμπεριφορά προκατάληψης, ρατσισμού, κοινωνικού στιγματισμού από μέρους της κοινωνίας προς το ίδιο το άτομο με αναπηρία είναι εντελώς άδικη και παράλογη. Τίποτα δεν σου χαρίζεται όταν ζεις με μια αναπηρία, τα πάντα είναι ένας μικρός προσωπικός αγώνας από τα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας μέχρι και τα πιο δύσκολα, γι’ αυτό και η αναπηρία όπως και κάθε άλλος τρόπος ζωής δικαιούται σεβασμού. Άλλωστε αν το σκεφτεί κάνεις λίγο πιο ώριμα θα διαπιστώσει ότι η διαφορετικότητα είναι κοινό γνώρισμα στην ζωή όλων των ανθρώπων. Με την ίδια λογική που στην κοινωνία μας υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικό χρώμα μαλλιών και ματιών, με διαφορετικό σχήμα προσώπου, με διαφορετικό ηχόχρωμα στην φωνή, με την ίδια ακριβώς λογική υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που βοηθούνται να περπατούν με την χρήση ενός αναπηρικού αμαξιδίου, ή μιας αναπηρικής περπατούρας, άνθρωποι που μας μιλούν με την χρήση της νοηματικής γλώσσας και άνθρωποι με απώλεια όρασης αλλά που αισθάνονται και βλέπουν με την αφή και το ένστικτο.

Και οι άλλοι; Οι απέναντι; Η πολιτεία;

Εδώ θα γίνω λίγο σκληρός και θα πω πως ακόμα και σήμερα που διανύουμε την σύγχρονη εποχή του 21ου αιώνα η αντίληψη των ανθρώπων απέναντι στην αναπηρία δεν είναι η πρέπουσα. Θα έλεγα ότι η Ελλάδα μοιάζει μ’ έναν σύγχρονο καιάδα αντιλήψεων απέναντι στην αναπηρία. Δεν έχουμε ξεφύγει ακόμα από τα στεγανά, τα στερεότυπα και τον φόβο απέναντι στην αναπηρία. Ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση φέρουν τόσο η ίδια η πολιτεία όσο και οι οργανώσεις των πολιτών με αναπηρία. Από μέρους της πολιτείας υπάρχει διάχυτη η άποψη ότι ένα προσβάσιμο δομημένο και αδόμητο περιβάλλον απέναντι στην αναπηρία σημαίνει αυτόματα και μία κοινωνία εξοικειωμένη με τα ζητήματα της αναπηρίας. Αυτή η άποψη εν μέρει είναι σωστή, όμως για μένα η πρώτη ουσιαστική αποδοχή της αναπηρίας πραγματοποιείται όταν αυτή ως έννοια και ως τρόπος ζωής αποκτήσει πρόσβαση στις συνειδήσεις των πολιτών, κάτι το οποία δεν υπάρχει μέχρι σήμερα. Ας πάρουμε για παράδειγμα την πόλη μας. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι η Λάρισα στο ζήτημα της προσβασιμότητας είναι σε μηδενικό σημείο. Έχουν γίνει βήματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνουν περισσότερα. Παρόλα αυτά ως πολίτης με αναπηρία αισθάνομαι ότι η συνείδηση των συμπολιτών μου βρίσκεται ακόμα πίσω από τον ήλιο. Όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες ενός παράνομα παρκαρισμένου αυτοκινήτου σε θέση στάθμευσης αναπήρων ή ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου μπροστά σε ράμπα πρόσβασης, για να μην επεκταθώ περισσότερο σε αλλού είδους παρόμοια γεγονότα που δεν μας τιμούν καθόλου. Αυτές οι πράξεις αποδεικνύουν ότι η συνείδησή μας σε ζητήματα σεβασμού και αλληλεγγύης για την αναπηρία θέλει ακόμα πολύ δουλειά.

Πως αισθάνεται ένας πολίτης με αναπηρία όταν αποφασίζει να κάνει οικογένεια;

Έχει ειπωθεί πως το να έχεις ένα παιδί δεν σε κάνει αυτομάτως και γονιό. Το να είσαι γονιός προϋποθέτει μια σειρά τάσεων, αναγκών, ευθυνών και καθηκόντων. Η γέννηση ενός παιδιού με αναπηρία τους φέρνει αντιμέτωπους με μία πρόκληση, η οποία δεν θα τους είχε παρουσιαστεί αν το παιδί τους ήτανε τέλειο. Εκεί που θα είχαν την δυνατότητα να μεγαλώσουν το παιδί τους με προσδιορισμένες προσδοκίες διαπιστώνουν ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει. Πολλές φορές εμφανίζονται στους γονείς ερωτήματα όπως: «Θα μπορέσω να είμαι καλή μητέρα/πατέρας παρά τις αδυναμίες του παιδιού μου;» «Θα μπορέσω να ανταποκριθώ στις ξεχωριστές ανάγκες του παιδιού μου;» «Θα μπορέσω να βγάλω πέρα τις κοινωνικές πιέσεις;» «Θα μπορέσω να βγάλω σε πέρας το οικονομικό βάρος;» «Έχω το ψυχικό σθένος;». Πολλοί γονείς μπορεί να μην ξεπεράσουν ποτέ το στάδιο των ερωτηματικών, αφού τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν σαφή απάντηση. Η ύπαρξη ενός ατόμου με αναπηρία στην οικογένεια γεννά την ανάγκη επαναπροσδιορισμού σχέσεων μεταξύ των μελών της. Χρειάζεται οικογενειακή ανασυγκρότηση, αλλαγή συνηθειών και αξιών για έναν νέο τρόπο ζωής. Συνήθως η τροφός του παιδιού με αναπηρία είναι η μητέρα η οποία θα υποχρεωθεί να περιορίσει πολύ τον ελεύθερο χρόνο της και την επικοινωνία της με τ’ άλλα μέλη της οικογένειας. Η οικογένεια είναι η πρώτη μικρογραφία της κοινωνίας για κάθε άνθρωπο από την στιγμή που γεννιέται. Το ίδιο ισχύει και για τα άτομα με αναπηρία. Αυτό σημαίνει ότι ο γονέας φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για τον χαρακτήρα που θα αναπτύξει το παιδί με αναπηρία και για την στάση που θα κρατήσει απέναντι στην αναπηρία του. Ένα οικογενειακό περιβάλλον το οποίο έχει αποδεχτεί την αναπηρία ενός μέλους της οικογένειας, δίνει στο ίδιο το άτομο θετικά ερεθίσματα. Έχει την δύναμη να του μάθει να ζει στην κοινωνία ως διαφορετικός άνθρωπος ανάμεσα στους χιλιάδες διαφορετικούς ανθρώπους. Έτσι το παιδί, πιο μετά ο έφηβος/η και αργότερα ο άνδρας/γυναίκα με αναπηρία θα έχει συνειδητοποιήσει ότι η διαφορετικότητα είναι κοινό γνώρισμα στην ζωή όλων των ανθρώπων κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα γοητευτικό. Ας σκεφτούμε για λίγο, πόσο μονότονη θα ήταν μία ζωή αν όλα και όλοι μας είχαν δημιουργηθεί στο ίδιο μοτίβο;

Αντίθετα μια οικογένεια την οποία την βασανίζουν εφ’ όρου ζωής τα ερωτήματα, οι τύψεις και οι ενοχές για το «κακό» που προκάλεσε το μόνο που θα καταφέρει είναι να δημιουργήσει έναν πολίτη με αναπηρία εσωστρεφή, με αμφιβολία σε κάθε βήμα της ζωής του, αίσθημα κατωτερότητας και ένα τεράστιο, αναπάντητο «Γιατί;» να βασανίζει το μυαλό του. Μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά για το γεγονός ότι σήμερα δεν έχουμε φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο αποδοχής της αναπηρίας ευθύνη φέρουν και οι ίδιοι οι γονείς των ατόμων που την βιώνουν, κυρίως γιατί δεν εκτίμησαν σωστά την κατάσταση, και δεν μπόρεσαν να δουν πέρα από τα δεδομένα.

Και στην εκπαίδευση;

Πρέπει να γίνει σαφές ότι ο τρόπος που το άτομο με αναπηρία αντιλαμβάνεται την αναπηρία του εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από το επίπεδο εκπαίδευσής του. Η απόκτηση παραδείγματος χάρη ενός πτυχίου ανώτατης εκπαίδευσης από ένα άτομο με αναπηρία δίνει στον ίδιο του τον εαυτό άλλη δυναμική και ταυτότητα, την οποία αν εκμεταλλευτεί σωστά θα καθορίσει ο ίδιος τον εαυτό του και όχι η αναπηρία του. Μοιραία θα έχει βγει ήδη από το σκοτάδι της άγνοιας και του φόβου.

Την οικονομική κρίση ένας πολίτης με αναπηρία τη βιώνει διαφορετικά;

Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε να βιώνει η χώρα μας κυρίως από το 2010 και μετά για τους πολίτες με αναπηρία είναι ένα μόνιμο βίωμα. Πολίτες σε μόνιμη κρίση, σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγει κανείς αν σκεφτεί ότι ανέκαθεν οι πολίτες με αναπηρία ήταν ένα σύνολο ανθρώπων σε καθεστώς κοινωνικού κινδύνου απέναντι σε μία ουσιαστικά αδιάφορη κοινωνία. Η σημερινή κρίση όξυνε ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Είναι σίγουρο πλέον ότι αρκετοί πολίτες με αναπηρία ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, και αυτό γιατί εκείνοι που αποφάσισαν να πάρουμε ως χώρα τον δρόμο των θυσιών, δεν φρόντισαν να πάρουν εξ’ αρχής μέτρα προστασίας των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Είναι πιθανόν μάλιστα η οικονομική κρίση να αύξησε το ποσοστό των Ατόμων με αναπηρία στην Ελλάδα, γιατί κατά έναν περίεργο τρόπο έχουμε ως άνθρωποι συναρτήσει την ψυχολογική και σωματική μας υγεία με την οικονομική ευμάρεια.

Πηγή: http://www.larissanet.gr/

Ευχαριστώ τον φίλο Λευτέρη Παπαστεργίου